Tajemnicza molekuła, związek chemiczny który w dawce homeopatycznej aktywizuje układ nerwowy człowieka, na kilka nieskończenie długich godzin. Najbardziej znany jako LSD lub „kwas”, dietyloamid kwasu lizergowego jest silną substancją psychodeliczną pochodzącą z substancji chemicznej występującej w grzybie wielu zbóż i traw. Odkrycia dokonano w 1938 roku, kiedy szwajcarski naukowiec Albert Hofmann zsyntetyzował LSD w swoim laboratorium w Bazylei w Szwajcarii. Wiele lat później niewielka ilość LSD weszła w kontakt z jego skórą i nieoczekiwanie odkrył jego psychodeliczne działanie.

Po odkryciu Hofmanna, obiecujące badania nad potencjalnymi efektami terapeutycznymi LSD rozpoczęły się w latach pięćdziesiątych. Ale kiedy LSD trafiło do kontrkultury lat 60. i 70., stało się silnie stygmatyzowane w wyniku ogromnej fali krytyki rządu USA wśród młodych ludzi. Ostatecznie został sklasyfikowany jako substancja z grupy 1 (substancje nie mające zastosowania medycznego), w której pozostaje do dziś.

Niedawno LSD powróciło jako potencjalny lek terapeutyczny, częściowo z powodu popularności mikrodawkowania. Chociaż mikrodawkowanie nie daje pełnego efektu psychodelicznego doświadczenia po LSD, okazało się przydatne w zdestygmatyzowaniu i znormalizowaniu tej uprzednio pogardzanej substancji.

“Wielu terapeutów zauważyło, że  pod wpływem LSD nie sposób utrzymać struktury “persony”, czyli postaci zbudowanej na użytek społeczny, postrzeganej przez otoczenie, a także (może przez wszystkich) przez twórcę “persony”. Do doświadczenia zaczynają dostawać się treści wyparte, tłumione, podświadome,  archetypiczne, dawno zapomniane i w końcu nieświadome, z obszarów nieświadomości zbiorowej” — Stanislav Grof.^[20]

Na doznanie po zażyciu LSD składa się wiele czynników, w tym dawka, sposób myślenia (SET), otoczenie (SETTING) i osobista chemia twojego organizmu. Każda indywidualna podróż LSD będzie unikalna i nie ma sposobu, aby dokładnie przewidzieć, co się stanie. Niemniej jednak, LSD wywołuje pewne doświadczenia i skutki dość często się powtarzające u większości, które mogą pomóc ci przygotować się do podróży.

Czego oczekiwać

Zwiększona percepcja sensoryczna jest charakterystycznym efektem LSD. Może to przybrać formę zwiększonego uznania dla muzyki (niektórzy twierdzą, że po zażyciu LSD to tak, jakby słuchali muzyki po raz pierwszy) lub wyostrzonego zmysłu węchu i smaku. Dotyk również staje się wzmożony, a wiele osób odczuwa silną potrzebę dotykania miękkich przedmiotów, a także innych osób. Inną unikalną właściwością LSD, a także innych psychodelików, jest synestezja, stan polegający na łączeniu się zmysłów – można „posmakować” muzyki lub „usłyszeć” kolory.

Skutki psychologiczne i emocjonalne

Psychologiczne skutki LSD można podzielić na trzy główne kategorie: pozytywne, neutralne i negatywne. Przy małych i umiarkowanych dawkach częściej występuje pozytywne lub neutralne doświadczenie. Jednak wraz ze wzrostem wielkości dawki rośnie możliwość doświadczania negatywnych, bądź też po prostu trudnych doświadczeń.

Pozytywne:

• Wzrost myślenia asocjacyjnego i kreatywnego
• Wizualizacje przy zamkniętych oczach bądź otwartych
• Rozmycie/rozpuszczenie/utrata ego
• Poczucie jedności i połączenia z innymi formami życia
• Ogólne poczucie euforii, przy większych dawkach potocznie porównywane terminem ekstazy na poziomie komórkowym 
• Duchowe doświadczenia zmieniające życie

Neutralne:

• Zmiana świadomości
• Strata poczucia czasu
• Brak skupienia
• Niezrozumiałe myśli i mowa

Negatywne (wiele z nich kojarzone jest z „złą podróżą – ang: bad trip” ale z czasem pokazuje właściwości terapeutyczne jeśli podejść do tego w ten sposób jeszcze przed przyjęciem LSD):

• Paranoja
• Niepokój
• Strach przed śmiercią
• Przytłaczające uczucia

Farmakologia

Związek psychoaktywny, z którego składa się LSD, pochodzi z substancji chemicznej występującej w grzybie żyta znanej jako Buławinka Czerwona (przetrwalnikiem tego grzyba jest Sporysz). Umiarkowana dawka 75-100 µg przyjmowana doustnie wywoła silne, zauważalne efekty, które często wywołują głęboką introspekcję i uczucie euforii. Efekty te mogą trwać od 8 do 12 godzin w zależności od dawki.

Po spożyciu, LSD działa jako aktywator receptora 5-HT (serotoniny), ale także dezaktywuje systemy, które regulują poziom serotoniny, zwiększając zwiekszając jej poziom w mózgu. Spośród 15 receptorów serotoninowych w mózgu, LSD preferuje głównie podtyp 2A (5-HT2A), który bierze udział w procesach poznawczych w korze przedczołowej, obszarze mózgu odpowiedzialnym za złożone zachowania poznawcze, ekspresję osobowości, podejmowanie decyzji, i zachowania społeczne. Odgrywa również kluczową rolę w naszej zdolności do przetwarzania informacji z innych systemów mózgowych i podejmowania decyzji ukierunkowanych na cel.

Interakcje z innymi substancjami

Istnieje ograniczona ilość informacji na temat interakcji LSD z innymi substancjami, zarówno tymi pozytywnymi, jak i negatywnymi, ale najlepiej jest zachować ostrożność podczas mieszania dwóch dowolnych substancji razem. Oto, co wiemy:

Pozytywne interakcje

• Marihuana: Brak znanych zagrożeń, ale ma również potencjał wzmocnienia psychodelicznego charakteru LSD co możesz być szczególnie niepożądane przy większych dawkach LSD. Przy większych dawkach THC powoduje stan tzw. “pogubienia” i obniża klarowność umysłu.    
• MDMA (bądź też estazy): popularna kombinacja zwana inaczej pod nazwą “Candy Flip”

Negatywne interakcje

• Alkohol: panuje powszechna zgoda, aby unikać tego połączenia. Sam alkohol jest silnym środkiem psychoaktywnym. W połączeniu z innymi, jeszcze intensywniej działającymi środkami psychoaktywnymi, zmienia sposób, w jaki organizm metabolizuje obie substancje. Innymi słowy, może osłabić Twoją podróż i / lub wywołać chorobę.
• Leki przeciwdepresyjne: Wydaje się, że leki, które wykorzystują selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI) i inhibitory monoaminooksydazy (IMAO), również zmniejszają działanie LSD. Istnieją doniesienia, że ​​niektóre trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (np. Anafranil) nasilają działanie LSD. Doniesiono, że lit, często przepisywany w leczeniu choroby afektywnej dwubiegunowej, znacznie zwiększa skutki LSD i zwiększa ryzyko przejściowych stanów śpiączki.

Ewentualne korzyści

Od czasu swojego wynalezienia LSD było wykorzystywane jako narzędzie do samo-eksploracji i rozwoju duchowego, a także jako środek do uzdrawiania i zmiany. Dziś te korzyści są dostrzegane bardziej niż kiedykolwiek. Badania nad LSD są prowadzone w wielu krajach i istnieją mocne dowody na to, że LSD może być motorem rozwoju osobistego. W rzeczywistości niektóre badania wykazały, że LSD może pomóc w leczeniu lęku i depresji, a także pobudzać kreatywność, rozwój osobisty i duchowość. Badanie z 2016 roku wykazało, że osoby zdrowe miały bardziej pozytywne nastawienie do życia i większą otwartość na otaczającą rzeczywistość dwa tygodnie po zażyciu LSD.^[1]

Wiele osób, które miały duchowe doświadczenia z LSD, twierdzi, że LSD pomogło im zmierzyć się z tymi częściami swojej osobowości, o których istnieniu nie wiedzieli. Chociaż te doświadczenia mogą być trudne, a nawet przerażające, praktycznie każdy kto je miał, mówi że dzięki nimi zyskali na swoim rozwoju osobistym.

Niestety, istnieje bardzo niewiele systematycznych badań dotyczących LSD i doświadczeń duchowych ze względu na status prawny LSD i wysokie z tym związane koszta prowadzenia takich badań. To spowodowało, że niektórzy zaczęli kwestionować związek między używaniem psychodelików a duchowością. Pytanie czy LSD pomaga w rozwoju duchowym, czy też ludzie, którzy szukają rozwoju duchowego, w końcu sięgają po LSD? Z tego, co możemy powiedzieć, jest to po trochu jedno i drugie.

Potencjalne zagrożenia

Chociaż LSD od dawna jest uznawane za niebezpieczny narkotyk przez media i organizacje otrzymujące dotacje od rządów, nie ma udokumentowanych zgonów z powodu przedawkowania LSD u ludzi. Chociaż ekstremalnie duże dawki mogą być niebezpieczne, ryzyko śmierci lub poważnych obrażeń jest minimalne dla zdrowych ludzi. Są trzy znane raporty o przedawkowaniu LSD. Pierwszy opis przypadku dokumentuje znaczną poprawę objawów nastroju, w tym redukcję manii z cechami psychotycznymi, po przypadkowym przedawkowaniu dietyloamidu kwasu lizergowego (LSD), a zmiany te utrzymują się od prawie 20 lat. Drugi przypadek dokumentuje, że przypadkowe przedawkowanie LSD na początku pierwszego trymestru ciąży nie wpłynęło negatywnie na przebieg ciąży ani nie wywołało żadnego oczywistego teratogennego lub innego negatywnego wpływu na rozwój dziecka. Trzeci raport wskazuje, że donosowe przyjęcie 550-krotności normalnej dawki rekreacyjnej LSD nie było śmiertelne i miało pozytywny wpływ na poziom bólu i późniejsze odstawienie morfiny. Wspomniane trzy przypadki stały się obiektem badania naukowego.^[2]

Ponadto nie są znane żadne długoterminowe, negatywne skutki uboczne stosowania LSD. Poważniejsze zagrożenia mają więcej wspólnego ze stanem umysłu i otoczeniem (nastawieniem i otoczeniem) niż z faktyczną krzywdą fizyczną. Podróże po LSD mogą czasami wydawać się przytłaczające, ale ryzyko narażenia się lub zranienia siebie jest niewiarygodnie niskie.

Jednym z długotrwałych (choć bardzo rzadkich) efektów stosowania psychodelików jest halucynogenne uporczywe zaburzenie percepcji (HPPD – Hallucinogen Persisting Perception Disorder). HPPD charakteryzuje się ciągłą obecnością zaburzeń sensorycznych, najczęściej wizualnych, czasami utrzymujących się przez miesiące lub lata po zażyciu psychodelików. Można go leczyć lekami przeciwpsychotycznymi lub przeciwdrgawkowymi. HPPD jest bardzo rzadkie, ale jest bardziej prawdopodobne, że wystąpi, jeśli psychodeliki zostaną użyte w nieodpowiedzialny sposób.^[3]

W licznych badaniach nie znaleziono również dowodów na uszkodzenia chromosomów lub defektów rozwojowych u ludzi spowodowanych przez używanie LSD. Jednak u myszy LSD podane w czasie ciąży spowodowało pewne uszkodzenia rozwojowe w wyjątkowo wysokich dawkach (do 500 µg / kg).^[4]

Studia z lat 50 i 60-tych

Badania nad terapeutycznym zastosowaniem LSD rozpoczęły się na dobre w latach 50-tych i 60-tych. W tym czasie opublikowano ponad 2000 prac naukowych i dziesiątki książek na temat stosowania LSD w warunkach psychoterapeutycznych. Ale w następstwie kontrkultury w latach 60-tych, rząd federalny USA zdelegalizował jego stosowanie i dodał go do listy substancji zakazanych z Wykazu 1. Po tej decyzji, jakiekolwiek badania stały się niemalże nie niemożliwe.

Niemniej jednak, te wstępne badania rozważały potencjał LSD do różnych zastosowań. Stosunkowo duże, pojedyncze dawki (200 µg lub więcej) były stosowane w leczeniu uzależnionych, przestępców, a nawet pomagały zmienić życie zwykłych ludzi. Inne podejścia wykorzystywały małe i średnie dawki (do 150 µg) w połączeniu z psychoterapią w leczeniu różnych zaburzeń zdrowia psychicznego. Wydaje się, że ludzie z dużą depresją i ogólnym lękiem, którzy byli oporni na tradycyjną terapię, odnosili korzyści z efektów LSD podczas leczenia.

Terapeuci, którzy stosowali LSD i inne psychodeliki w swojej praktyce, zauważyli, że jedną z jego największych zalet było to, że pozwalało pacjentom odkrywać ich nieświadome popędy i motywy, podczas gdy część ich dorosłego ego pozostawała nietknięta. To połączenie pozwoliło jednostkom obserwować i wyraźnie zapamiętywać doświadczenia oraz identyfikować obszary, w których wcześniej były oporne na zmiany. Na przykład w warunkach terapeutycznych ludzie często stawali się świadomi własnych mechanizmów obronnych.

Inne badania koncentrowały się na doznaniach mistycznych wywoływanych przez LSD i wynikających z nich następstwach. Niektóre z wczesnych zastosowań terapeutycznych LSD wskazywały na obiecujące wyniki w leczeniu uzależnienia, ZOK (Zaburzenie Obsesyjno-Kompulsyjne), klasterowych bólów głowy, depresji i lęku przed końcem życia. ^[6]

Nadzieja dla osób z klasterowymymi bólami głowy

Psychodeliki okazały się potencjalną klasą leków terapeutycznych dla klasterowych bólów głowy (KBG). Ich korzystne działanie zgłaszane jest od kilkudziesięciu lat, chociaż istniejące dane z badań klinicznych są dalekie od jednoznacznych i należy je interpretować z ostrożnością.

Kilka badań opisowych potwierdziło zdolność psychedelików do indukowania i przedłużania okresów remisji przy ograniczonym podawaniu niskich dawek i dawek subhalucynogennych. Mała ankieta przeprowadzona wśród osób z KBG w 2006 roku wykazała, że 88% i 52% respondentów uznało odpowiednio LSD i psilocybinę za skuteczne środki zapobiegawcze. Nowsza ankieta internetowa przeprowadzona wśród prawie 500 osób z KBG wykazała, że psilocybina, LSD i amid kwasu lizergowego (LSA; psychodelik występujący w nasionach powojnika) były znacznie skuteczniejsze w zapobieganiu atakom KBG niż werapamil i prednizon. Przegląd badań ankietowych KBG wykazał zgodność pomiędzy raportami na temat skuteczności zapobiegawczej psilocybiny i LSD.^[5]

Szwajcarskie badanie z lat 80-tych

Od wczesnych lat 70-tych do połowy 80-tych, badania nad terapeutycznym zastosowaniem psychodelików były mniej lub bardziej zakazane na całym świecie. Jednak w 1988 roku rząd szwajcarski udzielił specjalnego pozwolenia wybranej grupie terapeutów na badanie terapeutycznych zastosowań MDMA i LSD. Badania te trwały do ​​1993 roku, kiedy rząd szwajcarski zmienił swoją decyzję i zabronił wszelkich badań psychedelicznych.

Jednak dalsze badanie zostało zlecone przez szwajcarski rząd w 1994 roku i napisane przez jednego z badaczy, Petera Gassera.^[7] W badaniu przebadano pacjentów zainteresowanych psychoterapią z powodu różnych zaburzeń psychicznych. Wszyscy ze 121 uczestników byli zaangażowani w terapię grupową i terapię jeden na jeden w połączeniu z ich psychodelicznymi terapiami. Wśród tych ludzi, najczęściej wymienianymi powodami dla których byli oni zainteresowani taką terapią były: problemy interpersonalne, psychologiczne, samo-eksploracja i kwestie somatyczne.

Ogólnie rzecz biorąc, około 90% pacjentów biorących udział w tych badaniach zgłosiło dobrą lub niewielką poprawę w kwestiach, dla których szukali terapii. Nie zaobserwowano żadnych powikłań, chociaż jeden pacjent zgłosił większą depresję podczas terapii. Nie popełniono samobójstw, nikt nie był hospitalizowany, nikt nie miał epizodu psychotycznego trwającego dłużej niż 48 godzin.

Najnowsze badania terapeutyczne

Niedawny przegląd 25 lat badań (1990-2015) nad LSD, jak również psylocybiną i ayahuascą, wykazał, że badania konsekwentnie sugerują, iż psychodeliki wykazują wielki potencjał w leczeniu zaburzeń lękowych, depresji i uzależnień.^[8]

W badaniu z podwójnie ślepą próbą obejmującym osoby z chorobami zagrażającymi życiu, stwierdzono, że sesje psychoterapii LSD zmniejszają lęk u schyłku życia. Dwanaście miesięcy później efekty tej interwencji były nadal obecne.^[9] Poprawę zaobserwowano również w kwestionariuszu jakości życia u osób chorych na raka oraz cierpiących z powodu depresji.

W innym badaniu naukowcy odkryli, że psychoterapia wspomagana LSD miała długotrwały, pozytywny wpływ na pacjentów, u których zdiagnozowano choroby zagrażające życiu. Zmiany te obejmowały zmniejszenie lęku, wzrost postrzeganej jakości życia, cenne spostrzeżenia i poprawę relacji społecznych.

Uzależnienia, zwłaszcza alkoholizm, od dawna są celem terapii psychodelicznych. Metaanaliza z 2012 roku sześciu randomizowanych badań kontrolnych obejmujących 536 osoby, potwierdziła skuteczność pojedynczej dawki LSD w leczeniu alkoholizmu.^[10] Wyniki tych badań wykazały, że LSD odniosło 81% do 100% skuteczności w leczeniu alkoholizmu (sukces definiowano jako abstynencję przy pierwszej kontroli).

Nowe badania nad bezpieczeństwem LSD

W miarę jak standardy kulturowe zaczynają się zmieniać, rośnie liczba badań nad terapeutycznym i nieterapeutycznym potencjałem LSD. Niedawno Fundacja Beckley zebrała pieniądze poprzez finansowaną przez społeczność kampanię mającą na celu rozpoczęcie badania wpływu LSD na mózg. Ostatnie badanie obejmowało podanie 20-tu ochotnikom małej dawki LSD, a następnie użycie obrazowania MRI i MEG, aby pokazać, jak LSD wpływa na procesy mózgowe. Naukowcy są przekonani, że LSD może zmniejszyć przepływ krwi do ośrodków kontroli mózgu, osłabiając ich aktywność, co ostatecznie poprawia łączność w mózgu. Uważa się, że ten wzrost łączności mózgowej lub „entropia” powoduje powstanie twórczych i unikalnych wzorców myślowych związanych z doznaniem psychodelicznym, a nawet może być odpowiedzialny za uczucie rozpadu ego.^[11]

W 2015 r. Duże badanie populacyjne (~ 130 000 osób) przeprowadzone w Stanach Zjednoczonych nie wykazało związku między używaniem psychodelików (w tym LSD) a zaburzeniami zdrowia psychicznego. Badacze nie znaleźli dowodów na związek między używaniem psychodelików a psychotycznymi zaburzeniami takimi jak schizofrenia, depresja, zaburzenia lękowe i próby samobójcze. Zaznaczono również, że poważne zdarzenia niepożądane związane z psychodelikami są bardzo rzadkie”.^[12]

Jednym z najbardziej obiecujących aspektów LSD jest jego potencjał do znaczącego, dogłębnego i zmieniającego życie rozwoju osobistego. Zmiany te są często przypisywane jednemu szczególnemu aspektowi doświadczenia psychodelicznego: rozpuszczeniu ego.^[13] Rozpuszczenie ego następuje, gdy poczucie własnego JA jest albo znacznie zmniejszone, albo całkowicie (choć tymczasowo) unicestwione. Takie doświadczenie rozmycia ego, może mieć głęboki wpływ na spojrzenie na życie, świadomość i otaczający świat. Ludzie pod wpływem LSD i innych psychodelików często zgłaszają, że ich ograniczone poczucie siebie zostaje zastąpione poczuciem piękna i wzajemnych powiązań.

Chociaż rozpad ego może również wzmocnić bardziej fundamentalne aspekty jaźni, w tym kreatywność. Wielu znanych kreatywnych ludzi uznało LSD za inspirację w niektórych z swoich najbardziej wpływowych prac. Aldous Huxley jest prawdopodobnie jednym z najbardziej znanych zwolenników stosowania psychodelików. Jego książki The Doors of Perception (1954) i Island (1962) były częściowo zainspirowane jego psychodelicznymi doświadczeniami i pomogły pobudzić ruch kontrkulturowy lat 60. LSD stało się główną częścią życia Huxleya i mówił o jego związku z kreatywnością i szerszym spojrzeniem na świat. Na łożu śmierci Huxley poprosił żonę o wstrzyknięcie mu dawki LSD.

Założyciel firmy Apple, Steve Jobs, brał LSD, zauważając, że „przyjmowanie LSD było głębokim doświadczeniem, jedną z najważniejszych rzeczy w moim życiu”. Francis Crick twierdzi również, że wyobraził sobie strukturę podwójnej helisy DNA podczas swojej podróży na LSD, chociaż jest to szeroko kwestionowane. On i Jim Watson otrzymali Nagrodę Nobla za swoją pracę i jest to obecnie uważane za jedno z najważniejszych odkryć naukowych w historii.

Niedawno w badaniu z 2016 roku przyjrzano się związkowi między LSD a językiem mówionym jako sposobem pomiaru kreatywności. Wyniki pokazały, że LSD wywoływało wyjątkowe skojarzenia słowo-obraz, które sugerują zmianę w myśleniu rozbieżnym, które jest związane z kreatywnością. Istnieje również wiele anegdotycznych dowodów, które sugerują, że LSD może zwiększyć kreatywność w codziennych zadaniach, a badania z podobnymi psychodelikami, takimi jak ayahuasca i meskalina, pokazują, że mogą one poprawić rozwiązywanie problemów i kreatywne myślenie.

Oprócz rozpadu ego i zwiększonej kreatywności, ostatnie badania wykazały również, że LSD zwiększa zdolność ludzi do odczuwania empatii i zwiększa ich pragnienie przebywania z innymi ludźmi.^[14]

Ważniejsze daty

• LSD zsyntetyzowane po raz pierwszy zostało w 1938 roku
• Właściwości psychodeliczne odkryto w 1943 roku
• Odkryte przez główny nurt w USA w latach pięćdziesiątych
• Szeroko stosowane w terapii w latach pięćdziesiątych i sześćdziesiątych XX wieku
• Wpłynęło na kontrkulturę lat 60
• W 1968 roku uznany za nielegalny narkotyk; wszystkie powiązane badania nad terapią zostały wstrzymane
• Używany przez około 10% Amerykanów i Europejczyków w latach 70, 80 i 90-tych
• Odrodzenie zainteresowania badaniem psychodelików w wczesnych latach 90-tych zaowocowały “eksplozją” badań odnotowywaną na rok 2019^[19]

Synteza LSD

Albert Hofmann, szwajcarski badacz farmakologii, zsyntetyzował LSD w 1938 roku, próbując opracować lek wspomagający skurcze macicy podczas porodu. Zaczął syntetyzować związki z grzyba żytniego zwanego sporyszem i ostatecznie stworzył LSD. Była to dwudziesta piąta substancja z serii pochodnych kwasu lizergowego, stąd jej oficjalna nazwa brzmiała dietyloamid kwasu lizergowego – w skrócie LSD-25.

LSD okazało się mniej skuteczną pomocą przy porodzie niż inne leki w tamtym czasie, więc Hofmann odłożył je na półkę. Ale nigdy nie stracił zainteresowania sporyszem. W 1943 roku dokonał ponownej syntezy leku w nadziei przeprowadzenia z nim dalszych eksperymentów. W pewnym momencie podczas procesu syntezy na skórze Hofmanna wylądowała mała kropla LSD. Wkrótce po tym wypadku, dokuczyły mu dziwne doznania. Jak opisał to w swojej książce LSD, “Moje trudne dziecko”^[15]:

„W ostatni piątek, 16 kwietnia 1943 r., W środku popołudnia musiałem przerwać pracę w laboratorium i udać się do domu, odczuwając niezwykły niepokój połączony z lekkimi zawrotami głowy. W domu położyłem się i zapadłem w nie nieprzyjemny stan upojenia alkoholowego, charakteryzujący się niezwykle pobudzoną wyobraźnią. W stanie snu, z zamkniętymi oczami (światło dzienne wydawało mi się nieprzyjemnie oślepiające), dostrzegłem nieprzerwany strumień fantastycznych obrazów, niezwykłych kształtów z intensywną kalejdoskopową grą kolorów. Po około dwóch godzinach stan ten minął ”.

Hofmann właśnie przeżył pierwsze doświadczenie po LSD.

3 dni później, 19 Kwietnia 1943 r. Albert Hofmann postanowił rozpocząć serię badań na sobie przy użyciu LSD. Rozpoczął od – niewielkiej, jak mu się wydawało – dawki 250ug. Dawka okazała się tak duża że Albert zdecydował się w panice na powrót do domu na rowerze, gdzie kontynuował swój “trip”. Ten dzień, 19 Kwietnia, kiedy Albert Hofmann ŚWIADOMIE wybrał się w podróż LSD, od tamtej pory jest światowym dniem LSD, inaczej zwanym “Bicycle Day”.

Używanie LSD w latach pięćdziesiątych XX wieku – pierwsze badania medyczne

Po odkryciu silnego działania LSD, Hofmann i inni badacze z firmy Sandoz (firma w której pracował Albert) przeprowadzili próby na zwierzętach w celu określenia właściwości tolerancji i toksyczności. W 1947 roku przeprowadzili pierwsze systematyczne badanie LSD na ludziach w klinice psychiatrycznej w Bazylei.

Pierwsze badania dotyczyły osób zdrowych oraz pacjentów ze schizofrenią. W eksperymentach badani spożywali małe do umiarkowanych ilości LSD – od 20 do 130 mikrogramów (µg). Chociaż te pierwsze eksperymenty nie badały terapeutycznych właściwości LSD, naukowcy spekulowali na temat możliwości użycia LSD w psychoterapii.

W późnych latach pięćdziesiątych XX wieku badania rozszerzyły się poza leczenie chorób psychicznych o stosowanie substancji psychodelicznych w celu ułatwienia psychoterapii.

MK-Ultra, CIA i kontrkultura lat 60

W latach pięćdziesiątych CIA zainteresowała się użyciem psychodelików jako serum prawdy i zaczęła eksperymentować z nim w swoim tajnym oddziale kontroli umysłu o nazwie Projekt MKULTRA.

Zainspirowana używaniem przez nazistów meskaliny w obozach koncentracyjnych podczas drugiej wojny światowej, CIA przeprowadziło te ściśle tajne badania, podając LSD badanym obiektom tego eksperymentu. Setki uczestników, w tym agenci CIA, pracownicy rządowi, personel wojskowy, prostytutki, osoby z ogółu społeczeństwa i osoby chore psychicznie, spożywały różne ilości LSD, często nieświadomie i bez wyrażenia swojej zgody.

Eksperymenty te trwały do ​​połowy lat 70. Ostatecznie CIA zamknęła program z powodu ogromnej zmienności jego wyników.

W latach sześćdziesiątych dr Sidney Cohen, który przeprowadzał kontrolowane eksperymenty w celu przetestowania psychoanalitycznych możliwości LSD, ostrzegał przed popularyzacją w głównym nurcie społeczeństwa. Podczas przesłuchań w Kongresie w sprawie LSD w 1966 roku Cohen powiedział Kongresowi, że substancja jest bezpieczna tylko wtedy, gdy jest podawana pod ścisłym nadzorem lekarza, a jeśli trafi w niepowołane ręce, jest to „niebezpieczny narkotyk”.

Gdy LSD zyskiwało na popularności w kontrkulturze lat 60., opinia publiczna trzymała się ówczesnej propagandy, dramatycznych historii o morderstwach, wyskakiwaniu z okien i wywoływaniu ślepoty przez wpatrywanie się w słońce. Żadna z tych historii – w tym ta o LSD powodującym wady wrodzone u noworodków – nie zawierała żadnej prawdy^[16] Hofmann scharakteryzował ówczesne nastroje jako „prawdziwą histerię związaną z LSD”.

W 1968 roku w USA. rząd uznał posiadanie LSD za nielegalne. W 1970 roku został uznany za substancję z Wykazu I, co oznacza, że ​​rząd uznał LSD za substancję „ o dużym potencjale do nadużywania”, nie posiadającą „żadnego akceptowanego zastosowania w medycynie”.

Od lat 70-tych do dziś

Używanie LSD spadło w późnych latach 60-tych i 70-tych. W latach 80-tych, kiedy MDMA stawało się coraz bardziej popularne, wzrosło również rekreacyjne i psychoterapeutyczne użycie LSD. W 1986 roku Rick Doblin założył Multidyscyplinarne Stowarzyszenie Badań Psychodelicznych (MAPS) w celu zbadania terapeutycznego potencjału leków psychodelicznych.

Odkąd ponownie pojawiło się zainteresowanie terapią wspomaganą psychedelikami, powstało wiele nowych organizacji badawczych. Być może najbardziej godna uwagi jest Fundacja Beckley, która sfinansowała kilka przełomowych badań naukowych nad wpływem LSD na mózg. W 2019 roku Instytut Johns Hopkins ogłosił otwarcie swojego Centrum Badań Psychedelicznych i Świadomości, pierwszego ośrodka badawczego w USA poświęconego badaniom nad lekami psychodelicznymi.

Obecne użycie LSD

Oto kilka statystyk dotyczących używania LSD:

Analiza danych zebranych w 2010 roku dla National Survey on Drug Use and Health (NSDUH) oszacowała, że ​​od 22 do 25 milionów ludzi w USA używało LSD w pewnym momencie swojego życia.^[17] Najwyższe odnotowane wskaźniki zażywania dotyczyły osób w wieku 30-34 lat: około 20% w tej grupie wiekowej przyznało, że użyło LSD w którymś momencie swojego życia.
Niedawne badanie NSDUH z 2015 roku wykazało, że około 287 000 osób w wieku 12 lat i starszych w Stanach Zjednoczonych zażywało LSD w ciągu ostatniego miesiąca.
W Europie aż 4,7% wszystkich ludzi w wieku 15-64 lat przynajmniej raz zażyło LSD, a ponad 0,3% tej samej grupy wiekowej użyło go w ubiegłym roku.

Czy LSD wywołuje tzw. Flashbaki?

Notatka: Flashbak (eng: flashback) oznacza samoistny nawrót doświadczenia LSD w długim czasie po zażyciu.
Ten mit wywodzi się z twierdzeń, że LSD osadza się w mózgu, rdzeniu kręgowym i tkance tłuszczowej i może wyciekać nawet po latach, powodując niepożądane skutki.

Ze względu na powszechne stosowanie LSD w kontrkulturze lat 60-tych, rząd i organy ścigania stosowały taktykę zastraszania i propagandę, aby szerzyć dezinformację na temat psychodelików. 

Stwierdzenie że LSD wywołuje flashbacki jest nieprawdziwe, jest to jeden z elementów rządowej propagandy. Nie ma dowodów sugerujących, że LSD pozostaje w organizmie przez dłuższy czas. Zamiast tego ma krótki okres półtrwania od trzech do pięciu godzin i jest całkowicie metabolizowany w ciągu jednego dnia po spożyciu.

Dlaczego więc pojawiają się retrospekcje? Literatura psychodeliczna podaje generalnie dwa powody: łatwo aktywujące się pojawienie pamięci i ponowne pojawienie się konfliktowego materiału uwolnionego z nieświadomego umysłu podczas podróży.

Jeden z liderów terapii LSD, Stanislav Grof, stwierdza w swojej klasycznej książce, Psychoterapia LSD:

„Sesje, w których LSD aktywuje obszary trudnego materiału emocjonalnego, a jednostka stara się unikać stawienia im czoła, mogą prowadzić do długotrwałych reakcji, niezadowalającej integracji, późniejszych szczątkowych problemów emocjonalnych lub psychosomatycznych lub niepewnej równowagi psychicznej, która staje się podstawą późniejszych retrospekcji. ”

Obalając takie mity, społeczeństwo może zacząć podejmować świadome decyzje i prowadzić racjonalne debaty na temat stosowania psychodelików.

Czy LSD doprowadzi Cię do szaleństwa?

Jednym z najbardziej podstępnych mitów dotyczących LSD jest przekonanie, że aktywuje ono jakąś chorobę psychiczną i doprowadza do szaleństwa. Powszechnie uważa się, że ten stan szaleństwa spowoduje, że użytkownik wyskoczy z budynku lub szaleństwo pozostanie na zawsze.

Chociaż w każdym z tych obaw jest odrobina prawdy, nasza skłonność do udramatyczniania wniosków stworzyła wszechobecne, niszczące mity. Chociaż leki psychoaktywne wywołują szereg ostrych skutków behawioralnych, stopień tych skutków jest bezpośrednio związany z wielkością dawki. Niezliczone rzesze ludzi zażyły ​​duże dawki LSD bez poczucia chęci wyskoczenia z budynku.

Jest to po prostu kolejny z zwielu elementów propagandy rządowej z lat 60-tych który przetrwał do dzisiaj.

W 2015 r. Duże badanie populacyjne (~ 130 000 osób) przeprowadzone w USA nie wykazało związku między używaniem psychodelików (w tym LSD) a zaburzeniami zdrowia psychicznego. Badacze nie znaleźli dowodów na związek między używaniem psychodelików a psychotycznymi zaburzeniami takimi jak schizofrenia, depresja, zaburzenia lękowe i próby samobójcze. Zaznaczono również, że poważne zdarzenia niepożądane związane z psychodelikami są bardzo rzadkie”.^[12]

Czy LSD pojawia się na teście narkotykowym?

Krótka odpowiedź brzmi: tak, ale jest kilka zastrzeżeń.^[18]

Wydalanie z moczem osiąga szczyt około czterech do sześciu godzin po podaniu dawki u ludzi, ale nawet wtedy ilości są dość małe. Istnieją cztery znane główne metabolity LSD u ludzi, które są wydalane i można je wykryć w moczu od czterech do pięciu dni po spożyciu, z obserwowanymi różnicami między poszczególnymi przypadkami.

Kilka kryteriów określa, jak długo LSD można wykryć w organizmie:

• używany test
• limit wykrywalności nałożony na test
• punkt odbioru
• rodzaj próbki płynu
• ilość LSD, która została zażyta

LSD można wykryć we krwi przez sześć do 12 godzin, a w moczu przez dwa do czterech dni. Jednak jeden metabolit (2-okso-3-hydroksy-LSD) jest zwykle obecny w wyższych stężeniach i można go wykryć przez dłuższy czas w moczu.

Dostępne są również testy LSD (ale nie jego metabolitów) w próbkach włosów, które są dobre do wykrywania zarówno małych dawek, jak i jednorazowych zażyć, nie dający się określić dokładnie, ale za to długi okres po podaniu.

Jednak na razie nie jest on zwykle uwzględniany w standardowych badaniach leków.

Czy LSD powoduje uszkodzenia chromosomów i wady wrodzone?

W 1967 roku czasopismo Science opublikowało krótkie badanie, w którym stwierdzono, że dodanie LSD do hodowanych ludzkich białych krwinek powoduje anomalie chromosomalne. Wyniki tego badania przekształciły się w mit „uszkodzeń genetycznych” u dorosłych i wad wrodzonych u noworodków.

Jednak według Przewodnika Psychedelic Explorer’s Guide „późniejsze i dokładniejsze badania wykazały, że wnioski wyciągnięte z początkowych badań były nieuzasadnione”.

Obszerny przegląd sześćdziesięciu ośmiu badań i opisów przypadków wykazał, że czyste LSD nie niszczy chromosomów ani nie powoduje wykrywalnych uszkodzeń genetycznych.

Czy mogę przetestować moje LSD, aby dowiedzieć się, czy jest bezpieczne?

Testowanie LSD jest zawsze dobrą praktyką, nawet jeśli ufasz swojemu dostawcy. Zestawy testowe odczynników mogą zidentyfikować setki domieszek i substytutów – oferując spokój i potencjalnie ratując życie.

Na przykład 25I-NBOMe było czasami niewłaściwie sprzedawane jako LSD, co miało fatalne skutki. Odczynnik Ehrlicha może pomóc to wykluczyć. Wystarczy umieścić niewielką ilość LSD w sterylnej probówce lub na sterylnej białej powierzchni ceramicznej i dodać kilka kropli odczynnika. Następnie sprawdź zmianę koloru (lub jej brak) w dostarczonej instrukcji obsługi testu.

Czy mam prawdziwe LSD?

W zależności od dawki i drogi przyjęcia, LSD powinno zacząć działać od 45 do 90 minut. Doświadczenie może trwać 12-16 godzin.

Jeśli odczuwasz jakiekolwiek inne skutki lub twoje doznanie trwa znacznie dłużej niż 16 godzin, być może nie zażyłeś LSD. Jeśli bibuła/kartonik miał gorzki smak lub znieczulił język, być może zawierał NBOMe lub DOx.

Najbezpieczniej jest mieć pewność, co przyjmujesz. Jeśli to możliwe, przetestuj swoje LSD odczynnikiem Ehrlicha.

Czy LSD może spowodować uraz psychiczny

Jeśli zastosujesz się do 6S stosowania psychodelików i unikniesz przyjmowania psychodelików jeśli masz rodzinną historię problemów ze zdrowiem psychicznym, jest mało prawdopodobne, aby spowodowały one uraz psychiczny.

LSD może przez krótki czas wywoływać uczucie szaleństwa (ostra psychoza), zwane potocznie „złą podróżą”, jeśli nie zastosujesz się do 6S. Chociaż nie ma konkretnych dowodów, uważa się, że psychodeliki mogą powodować pojawienie się utajonych chorób psychicznych, więc unikaj ich przyjmowania, jeśli masz rodzinną historię problemów ze zdrowiem psychicznym.

[2] LSD Overdoses: Three Case Reports, Journal of Studies on Alcohol and Drugs, 81(1), 115–118 (2020). Zaczerpnięte z: https://www.jsad.com/doi/abs/10.15288/jsad.2020.81.115?journalCode=jsad.

[3] Nichols D.E. (2016). Psychedelics. Pharmacological Reviews 68(264-355). Zaczerpnięte z: http://pharmrev.aspetjournals.org/content/pharmrev/68/2/264.full.pdf.

[4] Annelie Hintzen, Torsten Passie (2010). The Pharmacology of LSD: a critical review (p.78). Oxford University Press. Zaczerpnięte z: https://amzn.to/3eBirGd.

[5] Headache Horizons: The Study and Use of Psychedelics in Cluster Headache. Zaczerpnięte z: https://practicalneurology.com/articles/2023-aug/headache-horizons-the-study-and-use-of-psychedelics-in-cluster-headache.

[6] Nichols D.E. (2016). Psychedelics. Pharmacological Reviews 68(264-355). Zaczerpnięte z: http://pharmrev.aspetjournals.org/content/pharmrev/68/2/264.full.pdf.

[7] Gasser, P. MAPS – Psycholytic Therapy with MDMA and LSD in Switzerland. (1994). Zaczerpnięte z: https://maps.org/news-letters/v05n3/05303psy.html.

[8] dos Santos, R. G., Osório, F. L., Crippa, J. A. S., Riba, J., Zuardi, A. W., & Hallak, J. E. (2016). Antidepressive, anxiolytic, and antiaddictive effects of ayahuasca, psilocybin and lysergic acid diethylamide (LSD): a systematic review of clinical trials published in the last 25 years. Therapeutic Advances in Psychopharmacology, 2045125316638008. Zaczerpnięte z: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4910400/pdf/10.1177_2045125316638008.pdf.

[9] Gasser, P., Holstein, D., Michel, Y., Doblin, R., Yazar-Klosinski, B., Passie, T., & Brenneisen, R. (2014). Safety and efficacy of lysergic acid diethylamide-assisted psychotherapy for anxiety associated with life-threatening diseases. The Journal of Nervous and Mental Disease, 202(7), 513. Zaczerpnięte z: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4086777/pdf/nmd-202-513.pdf.

[10] Krebs, T. S., & Johansen, P. al-Ørjan. (2012). Lysergic acid diethylamide (LSD) for alcoholism: meta-analysis of randomized controlled trials. Journal of Psychopharmacology, 26(7), 994–1002. Zaczerpnięte z: https://www.researchgate.net/publication/221692919_Lysergic_Acid_Diethylamide_LSD_for_Alcoholism_Meta-Analysis_of_Randomized_Controlled_Trials.

[11] Tagliazucchi, E., Roseman, L., Kaelen, M., Orban, C., Muthukumaraswamy, S. D., Murphy, K., … Carhart-Harris, R. (2016). Increased Global Functional Connectivity Correlates with LSD-Induced Ego Dissolution. Current Biology. Zaczerpnięte z: https://www.cell.com/current-biology/pdfExtended/S0960-9822(16)30062-8.

[12] Johansen, P.-Ø., & Krebs, T. S. (2015). Psychedelics not linked to mental health problems or suicidal behavior: A population study. Journal of Psychopharmacology. Zaczerpnięte z: https://www.researchgate.net/publication/273154807_Psychedelics_not_linked_to_mental_health_problems_or_suicidal_behavior_A_population_study.

[13] Tagliazucchi, E., Roseman, L., Kaelen, M., Orban, C., Muthukumaraswamy, S. D., Murphy, K., … Carhart-Harris, R. (2016). Increased Global Functional Connectivity Correlates with LSD-Induced Ego Dissolution. Current Biology. Zaczerpnięte z: https://www.researchgate.net/publication/301306558_Increased_Global_Functional_Connectivity_Correlates_with_LSD-Induced_Ego_Dissolution.

[14] Dolder et al (2016). LSD acutely impairs fear recognition and enhances emotional empathy and sociality. Neuropsychopharm, 41(11):2638-2646. Zaczerpnięte z: https://www.researchgate.net/publication/303742914_LSD_Acutely_Impairs_Fear_Recognition_and_Enhances_Emotional_Empathy_and_Sociality.

[15] Historię odkrycia LSD opsał szczegółowo jego okrywca Albert Hofmann w swojej książce: “LSD – My Problem Child” (c)1980 dostępnej pod tym adresem: https://maps.org/images/pdf/books/lsdmyproblemchild.pdf

[16] Joseph L. Zenter, “The Recreational Use of LSD-25 and Drug Prohibition,” Journal of Psychedelic Drugs, Vol. (No. 4), Oct.-Dec. 1976, p. 301. Zaczerpnięte z: https://bibliography.maps.org/bibliography/default/resource/14989.

[17] Krebs, T. S., & Johansen, P.-Ø. (2013). Over 30 million psychedelic users in the United States. F1000Research. Zaczerpnięte z: https://pdfs.semanticscholar.org/6ee7/374715292bfe3a16cb61f820a4bdc92164cc.pdf.

[18] Passie, T., Halpern, J. H., Stichtenoth, D. O., Emrich, H. M., & Hintzen, A. (2008). The Pharmacology of Lysergic Acid Diethylamide: A Review. CNS Neuroscience & Therapeutics, 14(4), 295–314. Zaczerpnięte z: https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6494066/pdf/CNS-14-295.pdf.

[19] 2019: A year of expansion in psychedelic research, industry, and deregulation. Zaczerpnięte z: https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/2050324520974484.

[20] “The Politics of Ecstasy” (Timothy Leary) – Pierwsze wydanie: 4 Wrzesień, 1998